Kader Ortagım Şiiri - Hüseyin Zabun

Dişarıda rüzgar birşeyler mırıldanıyor
Sanki benım sana diyemediklerimi söyluyor
Durmadan yorulmadan devam ediyor esmeye
Sonra bir kırmızı gül kopuyor dalından
Aynı benim kollarımdan koptugun gibi
Gecenin karanlıgında kayboluyor kırmızı gül
Şimşekler ne kadar yardım etmeye çalışsada
Aydınlanmasıyla kararması bir oluyor kara gece
Bu sefer tutamıyor gökyüzü kendini
Gürül gürül gürüldüyor o ıssız o sakin kara gecede
Herkez duysun istiyor feryadımı isyanımı
Ama giden kırmızı gül geri gelmiyor
Sonra aglamaya başlıyor gökyüzü
Hıçkıra hıçkıra feryad edercesine
Sonra duruluyor gökyüzü açılıyor
Ben başlıyorum saat gecenin ikisi
Bende isyanlardayım bu gece
Kalbime düşen o yıldırım parçalıyor içten içe
Kalbim kan aglıyor seller oluşuyor yüregimde
Haykırıyorum seni seviyorum diye
Herkez duysun istiyorum ama herkez kendi derdinde
Baş başayız biz ıssız yalnız o kara geceyle
Tek ona anlatıyorum kaderimiz birmiş diye