Kader Mektebi Şiiri - Sadettin Uğur

Düşüverdin aklıma bir sokak ortasında
Karanlık kucağından bir kurşunla vuruldum.
Kıpkırmızı boyanan ruhumun ridasında
Zatını görmek varken buhranımla doğruldum

Ayan beyan hikmetten uzaktı gecelerim
Uykuyla kardeş, sana gafil karanlıklarda
Daralan sadrı saran düğüm bilmecelerim
Yıllarca su görmemiş saçlar gibi. Geda.

İğneler tel tel olup taradılar saçımı
Aynaya baktığımda görmediğim kan, revan
Tenden içime aktı, sızıp katlar acımı
Acı kemale erer ve bir ses: Sende devan!

Sızı tende değil ki merhem çare olur mu?
Sabrı tuz yapmak, basmak gerekir nidalarla.
Nida dedimse Şafi, Ya Şafi! Duyulur mu?
Duyulsun arşta aciz rumuzlu sedalarla.

Bir imza ve de bir ses, hep aynı yönden davet…
Ben ki isyankar, asi karşı yönde kuruldum.
Sana ağır gelmedi bu cahilane cüret.
Rahmetinle ters yolda rüzgarlarla savruldum.

Ben ki mağlubum beni savuran kaderime
İdraki oturmadı, neden var bu han, cihan?
Bir veli dokundu tek kelamla kederime
İmtihandır bu evlat, gayemiz o imtihan.

Biz de aradık hikmet, taşın, toprağın ardı
Lakin en son bildik: bu çabalar beyhude.
Bir kula rast geldik ki onda misaller vardı,
Akla göz kırpan; gönle, imana değen türde.

Örneğin bir çağlayan, sonra bir nehir idim
Aktığım havuzumu sorgularken yoruldum
Vardığım yola hain, oluk oluk zehirdim
Katıldım bucaksız bir deryaya ve duruldum