Kader Mahkümu Şiiri - İrfan Bakırcı

onbir yıl altı ay bir gün doldu.
lakin bilemem kaç zaman oldu.
hala bu zindandayım.
ve daha ne kadar kalacağım bilemiyorum.

kimseyi vurmamıştım.
maddi manevi hiç bir değere kastetmemiştim.
peki, neden bu zindandayım ben anne?
anlayamadım hükmümün sebebi ne?
ben bilmiyorum,
biliyorsan sen söyle anne.

demir bir kapı kapanmıştı yüzüme,
sıkıca, bir daha açılmamacasına.
mapushane parmaklıklarından sayı saymayı,
duvardaki özgürlük yazılarından
okumayı yazmayı öğrendim.
lakin hiç kalemim olmadı.
derdimi yazamadım,içimi kemirdi efkarım.
bölük bölük parçalandı yüreim.
birde biliyormusun,
hiç ağlamadım anne.
yaşarken ağlanırdı,
ben hiç yaşamadım.
ve neden ağlanır bilmem.
ama şu an gözümden damla damla yaşlar süzülüyor.
nedenini bilmiyorum.
sanırım ağlıyorum.

unuttum anne.
özgürlük bir hayaldi.
asla tutamayacağım bir yar eliydi.

hep özgür olmayı düşledim anne.
kırlarda,dağlarda rüzgar gibi koşmak.
yarına umutla başını yastığa koymak.
seher vakti güneşin içine dalmak.
ne büyük hasret bilirmisin sen anne.
görünmüyor demir parmaklıklı pencereden,
güneşin doğup battığı ufuklar, sonsuzluklar...
görünmüyor anne...

hele rüyalarını süsleyen sülün gbi bir dilberin,
kömür karası gözlerinde baygınlaşırken;
ellerini tutamamak,
saçlarını okşayamamak.
ne kadar ince bir sızı,
ne kadar derin bir sancı.
sorma be anne...

boş ver be anne....
ışığı çalınmış benim ömrümün.
bir dünya kurulmuş bana karanlıklardan.
korkma değmez sana ömrümün karanlığı.
sızmaz acım dışarıya mapushane duvarlarından.

kimseye değildir, kendimedir ziyanım.
zaten gam veremem kimseye;
demir parmaklıktır, taş duvardır dört yanım.

boş ver be anne...
üzülme bana....
zaten kimse hallerimi anlamaz bilmez.
güzel annem sende benim için ağlama,
üzülme deymez.

nede olsa yaşantım bu.
sınırlı arzularım.
isteklerim, usulsüzlüklerim sınırlı.
işte benim canım annem,
varıyla yoğuyla,
azıyla çoğuyla işte ben buyum.
sende kaale alma, boş ver gitsin.
nede olsa ben bir kader mahkumuyum.