Kader Mahkumu Şiiri - Adem Durmazer

Dört duvar arasında özgürlüğü soluyorum
Hasrete yenik düşüp saçlarımı yoluyorum
Boğazım düğümleniyor çığ gibi doluyorum
İçten içe ağlamayı öğreniyorum burada

Ekmeğimle suyum zehir gibi yutamıyorum
Gam ile kederi üzerimden atamıyorum
Yataklar yorganlar diken olmuş yatamıyorum
Uykusuz uyanmayı öğreniyorum burada

Geçmişimi seyrediyorum saniye saniye
Kendime soruyorum niye buradayım niye
Ne kuru bir selam geliyor ne de bir hediye
Dostumu düşmanı mı öğreniyorum burada

Ne kadar tatlıymış evimde yediğim yavan aş
Tam bir cennetmiş meğer gezip dolaştığım dağ taş
Ne kadarda zormuş gerçeklerle yapılan savaş
Hayalle yaşamayı öğreniyorum burada

Gönül dışarıda geziyor içerdeki beden
Kahrolsun beni ansızın kader mahkumu eden
Gencecik ömrümden boşu boşuna geçip giden
Günleri mi saymayı öğreniyorum burada

Hem mutluluk hem de gözyaşı var görüş gününde
Hasretim dinmiyor ki herkesin gözü önünde
Hem güç kudret hem de yetki var Allahın bönünde
Boyun büküp susmayı öğreniyorum burada

Bahar ne gezer karakış yılın dört mevsimi
Sabırla terbiye ediyorum azan nefsimi
Yitirdim bütün hırsımı,arzumu,hevesimi
Kara kara düşünmeyi öğreniyorum burada

Kalmamış yüreklerde sığınacak bir tek kovuk
Koğuşlar demir parmaklıklar kadar mat ve soğuk
Sesim her saniye kısık ve her saniye boğuk
Sessiz çığlık atmayı öğreniyorum burada

Bu hissiz ve tek renk hayat insanı ürkütüyor
Ne bir çiçek açıyor ne de tek bir kuş ötüyor
Cennet kokulu çocuklarım burnumda tütüyor
Fotoğrafla avunmayı öğreniyorum burada