Kader Kız Şiiri - Adnan Deniz

Okul forması kirli bir o kadar eskiydi. Giydiği ayakkabı, ayağına iriydi. Kaderin saçlarına hiç tarak değmemişti. Yorgun, bitkin yüzleri sanki biraz griydi
En arkada oturur Kader hiç konuşmazdı. Okulda vardı ama hiç okullu olmadı.
Dışlanmıştı, yanında kimse yoktu kaderin. Sınıfın çocukları kem gözle bakarlardı. Yanına hiç gitmezler, lakaplar takarlardı.
Kaşınırken kader kız, öğretmene söyledi. Merak etti öğretmen, evine kadar gitti. Meğer öksüz süzmüş kader, annesi üveymiş meğer.
Üvey anne yıkmıştı bütün işi kadere. Sanki yetmiyor gibi gönderirdi işlere. Babasına diyemez hep içine atardı, çaresizdi kader kız
Sanır böyle giderdi. Evde ders çalışamaz, geceleri yatmazdı, üvey anne baskısı üstünden hiç kalkmazdı.
Babaya iyi görünür, bol bol yalan söylerdi. Kader kızsa bu evde inim inim inlerdi.
Ne giyisi ne forma, ne temizlik ne kitap. Hiç banyo yaptırmazdı, bol bol dayak atardı. Bitler fırsat buldukça saçlarında yatardı.
Öğretmen gördü bunu anlattı babasına. Haberi yok babanın, ancak gelir akşama. Baba kızdı eşine, ağlatma öksüzümü,
Bana söylettirme sen, söyletme son sözümü.
Korktu üvey annesi, Bir daha ilişmedi, Kader kız mutlu oldu, koştu hep okuluna ve sonunda kaderin, kaderi güldü ona.