Kader Kadar İstanbul Şiiri - Cumhur Günkör

Eşsiz gerdanlığıyla dünyanın en güzel kadını,
Ezelden beri raks eder iki dünya arasında.
Tarih inanmaz asla, ezberden söylesem adını,
Periler şahidim olsun Kaf Dağı’nın arkasında.

Sarılıp ağlayamadan o masalsı vuslatına,
Âşık suretini toprağa tırnağıyla heceler.
Atlastan bir döşek sererek hasretin uykusuna,
Doymadan tadına akar gider uykusuz geceler.

Düşünde dört mevsimini gören şair divanedir,
Ela gözlerinde aşkı görür, gözlerinden olur.
Gülüşünde dört kitabı gören hatip avaredir,
Ulu tarihinde aklı görür, sözlerinden olur.

Bu riyasız mabetlerin avlusunda bir ihtiyar
İnsan kaynayan tarih kokan mazine bakmaktadır.
Sonsuz bulutlarla kubbeli kucağında bahtiyar,
Bir takvim yaprağına koca bir asır katmaktadır.

Nice bahtsızın tabutuna çivi oldu kederin,
Sultanlar göçüp gitti olamadan aşkına mazhar.
Bir ağlayan kaldı bir gülen cilvesiyle kaderin,
Bir de bağrında melekler tebessüm eder her bahar.

Yokuşunda zaman savrulur, sabır çatlar taşlarında.
Heybetli duvarların arasında bir inci demlenir.
Gerilmiş bir yay gibidir gökkuşağı kaşlarında,
Ufkunda bulutlar kavrulur, kirpiklerin nemlenir.

Heyhat! Bu benzersiz bahçede akşam oluyor derken,
Yıldızlar sonsuz birer fener, dolunay bekçin olur.
Billur akşamlar, masalları kıskandırıp giderken
Güneş tepeden tırnağa gövdeni nurla doldurur.

Gün olur, ebedi geçmişin mezarından doğrulur;
Ey İstanbul! Sensiz koca dünya bir küçük yalan der.
Dölek toprağında gerçek bile hayalden yoğrulur,
Kucağındaki şehitler sırrına şahitlik eder.