KADER DEME SAKıN! Şiiri - Naime Özeren

hiç uçurtmam olmadı ömrümce
kırmızı bisikletim de
sormadılar ki ister misin diye…
anneannemle kalırdım okul zamanı
tatiller son verirdi anne özlemime
babam evlenmişti yeniden
çocuğu olmuştu bir de
sahi, acaba sever miydi beni de?
kim bilir? Belki biraz ve de kendince

*
daha üniversite bitmeden
/hadi evlen, dediler
bulunmaz hint kumaşı bu,
nasip olmaz herkese/
yine sormadılar ister misin diye
ne boyunu sevdim ne de huyunu
kocam olacaktı ya, sevmeye çalıştım sadece
köle arıyormuş adam meğer kendine
katlandım, büyükler kırılmasın diye

*
merak etmişimdir hep:
başını yastığa koyunca
nasıl uyurdu ki iç huzuru ile?
bir fırtına patlardı ansızın
isyan ederdi içimdeki yılgın tayfalar
sığınacak iskele arardım küçük tekneme
bastırırdı isyanımı acımasız korsanlar
karlar yağardı yeniden düşlerime

*
kırıp kanatlarımı bıraktı boşluğa birden
/hadi uç bakalım/dedi bir gün o taş yürekli
son isteğimi öğrenmeden
sorsaydı ne mi isterdim? :
/olmayan gülüşlerini,
esirgediğin sevgini ver bana derdim
parça parça edip dağıtacağım
sokak köpeklerine/
ve bir de derdim ki:
/olmadık kötü bir şey yaşarsan apansız
tesadüf sanma öyle…
yaralı küçük bir kuşun ahındandır bilesin
kader deme sakın!
kader deme…/

Naime ÖZEREN
Özbek Köy / URLA / 2010