Kader Dedim Şiiri - Kemal Doğanay

Kara bahtım kem talihim gülmedi
Kader dedim yaralarım sızılar.
Kadir kıymetimi kimse bilmedi,
Yine deli gönül seni arzular.

Ağarmış saçlarım tutmaz elimden
Feleğe şikayet çıkmaz dilimden
Kimseler anlamaz neden halinden,
Sebebini niye bana sordular?

Mecnun gibi kaldım kurak çöllerde
Kuşlar gibi yüzdüm çamur göllerde
Kerem gibi Aslım yanar ellerde,
Saçlarımı birer birer yoldular.

Yolumda tuzaklar kurulu bekler
Ayaklarım yorgun kalbimse tekler
Sılada sevdiğim güne gün ekler,
Karşımda olanlar beni kırdılar.

Dervişin elinde gezer asası
Tur Dağı’ndan gelir O’nun Musa’sı
Gerçeğe çağırır Meryem İsa’sı,
Gidenler hedefe çoktan vardılar.

Ya Muhammet sana dua ederim
Bir gün bu dünyadan çeker giderim
Vardığım huzurda acep ne derim?
Gidenlerin hepsi bize yardılar.

DOĞANAY’ım başım dönüp duruyor
Boğazım yanıyor, dilim kuruyor
Kaderi bilmeyen hesap soruyor,
Hak’kın divanına yeni durdular!