Kader dediğimiz... Şiiri - Hüseyin Özcan

dertleşiyorlardı dostuyla,
yüreğindeki yaralar bir daha tazeleniyordu,
ama acıtmıyordu dost diliyle…
bir sen değilsin dedi arkadaşı,
bir sen değilsin annesi babası olmayan…

anne ve babasını bir trafik kazasında kaybetmişti,
ve tek gülü ydü o bahçenin...
bütün sevgiler ondan yanaydı,
ve kaybettiklerinin tek amacıydı yaşam için…

ama olmadı bir fidanı büyütemeden,
Yaradan aldı yanına en çok sevdiklerini,
ve kaldı bir başına…kötü kaderin vicdanıyla,
günler kara,geceler zifir oldu …

zor diyor du çok zor,
dayanmak çok zor anasız,babasızlığa,
dayanmaya çalışıyorum,ama olmuyor diyordu…
gecelerde giriyorlar rüyalarıma,
ve ağlayarak uyanıyorum her gece…
ve her gün ıslak yastıkta sabahlamaktan usandım diyordu..

dayanamıyorum diyordu,
çünkü ben daha alışmamıştım rüzgarlara…
hiçbir şeyini hissettirmemişlerdi bu hayatın,
hiçbir zorluğuna göğüs germemiştim…

beddua mı etsem,dua mı ben de şaşırdım,
isyan mı etsem yaradan a..sabır mı dilesem,
bilmiyorum diyordu…
bu kaderi kim seçmek ister ki,ben de seçmedim,
olmaz olsun..ben de onlarla gitseydim keşke diyordu…