Kader çizgisi Şiiri - Sebahattin Kömürlü

Korkulu zamanlardı
Yaşadığımız zaman.
Uyku akan gözlerimizi yumduğumuz
An,
Derin kuyular ortasında kalmış bir damla
Su,
Serpilirdi yüreğimize…
Duyulmadık ninnilerdi mırıltılarımız.
Kamçı
Tokat
Kırılmaz meşelerden yapılmıştı,
Ellerinde değnekler,
Altmış mumluk ampullerin ışığında
Çukur, çukur yanaklarımız
Aydınlatmaya çalışırdı karanlığı boşuna…
Tenekelerde
Yemek devriydi
Devir
Kucak, kucak oturmaya da razıydık
Masalarda
Çatal kaşık
Yok oluyordu bir anda
Öyle ki
Şahinlerin uçuştuğu gökyüzü gördü
Bulutlar da gördü.
Ölüm bile
Yarı şakaydı.
Eğitim zayiatı dediler çoğuna.
Kurşun yemiş alnımızdan akan kanda,
Haksızlıkların
En çirkini haykırılmakta…
Kurumuş
Çam ağaçlarını altında,
Bekleşir boynu bükük
Yirmi yaşında delikanlılar boşuna.
Emredilenden başkası yapılmazdı.
Boynumuzda asılı teneke parçasında,
Zoraki alınan
Kanımızın şifresi,
Adımız soyadımız
Memleketimiz
Sadece bunlar lazımdı
Bunlara…
Kollarında
Omuzlarında
Bir iki pır, pır takmışlara
O kadar söylenecek söz var ki,
Dillerinde
Ana avrat küfretmekten başka,
Marifeti olmayan zavallılara…
Her doğan güneşle başlar
Bir içten isyan,
Anlamsız nöbetler devrinde,
Eğitimsiz asker,
Eğitilmeye çalışılıyordu,
Nöbetlerde
Nöbetlerle…
Her
Şeyin
Ama her şeyin yokluğunu yaşıyorduk.
Ekmeğin yokluğu,
Suyun yokluğu,
En önemlisi
Sevgi
Sevginin yokluğu…
Her gece parıldayan yıldızlar bile,
Bir başka görünüyor gözüme,
Sanki alay edercesine bizlerle,
Bakıp, bakıp
Gülüşüyorlar mış gibi gelirdi
Kırık kalpler üstünde
Sönen
Yeni tomurcuklanmış sevgilere…
Dağları erite bilirdik,
Gözlerimizde
Damla, damla
Damlayan yaşlarla
Sulaya bilirdik ovaları…
Boşuna tekme yedi
Bacaklarımız,
Boşuna kasatura yedi
Avuçlarımızda
Kader çizgilerimiz…