Kader Bu Şiiri - Veysel Karani Tabak

İnsanoğlu ilk doğduğunda ağlar
Zorla ağlatılır, sonra ağlamasın diye
Yıllar ağlayarak geçer gider
Bir ömre sığdırır yaşamı ağlaya güle
Gün gelir kaptırır yüreğini birine
Dost söyletir, el ağlatır derdi dedem
Onun öğütlerini anam anlatırdı bize
Babam uzaktı hep dış ülkelerde
Mutluyduk yanımızdaysa, sevdiklerimizle
Bir aileydik eş ve çocuklarımızla
Kader hep güldürmez ya, bazen ağlatır
Mutluluklar biter, karalar bağlatır
İşte benim hayatım da böyle
Üç çocukla kaldım ortada
En küçüğü henüz bir yaşında
Ey kader niye ördün ağlarımı
Niye kopardın aile bağlarımı
Mutlu olmak benimde hakkım değil mi
Bir yaşındaki kızım şimdi on sekizinde
Şimdi yalnızım yüreğimden yana
Dolmuyor boşluğu çocuklar yanımda olsa da
Aha yazıyorum hayatımı şiirlerimde
Kader bu belki güler bana da