Kader beni mecbur etti başka birine

Kader mecbur etti başka birine.

Karlı bir kış günüydü.
Tarifsiz fırtınalar esiyordu içimde.
O gün.
Kaptırmıştım kendimi, içimdeki bir rüzgârın esintisine.
Gençtim.
Sevme vardı, sevilme azmi vardı, sevgi dolu boş gönlümde.
Onun gözlerinin derinliklerinde kaybolduğum zaman
Ve ben!.
Elimi uzattım.
Korktum titredim terledim birden.
Çünkü o,
Bilmiyordu, benim kendisine aşık olduğumu sevdiğimi.
Onunla tanıştığımız günde.

Hep uzaktan izlerdim onu.
Her gördüğümde içimden bir şeylerin kopardı.
Heyecanlanırdım.
Uzun, uzun onun bakardım arkasından.

Nihayet bir fırsat bulmuştum tanışmak için.
Fakat!
Korku, doluydu içim.
Korkuyordum.
Tarifsiz bir korkunun titreyişi vardı, onu tanırken içimde.
Ya diyordum, ya elim.
Geri çevrilirse diyordum kendi kendime.
Çünkü korkuyordum!
Güvenim yoktu, kendime.
Sevdiğim halde.
Ne diyeceğimi bilmiyordum.
Korkmuştum Işıltılı gözlerinin, derinliklerinde kaybolduğumda
Ve!
Elimi titreyerek verdim ellerine.

Değmemişti elim.
Değmemişti o güne kadar, hiçbir kadın eline
Ne diyeceğimi bilemiyor
Ne söylemem gerektiğini bilmiyordum.
Dilim lal olmuştu.
Konuşurken.
Uzattığım elimi nihayet, ben kendimi o kendini karşılıklı tanıtırken.
Birden titredim!
Terledim.
Sıcacık bir akıntı oldu, içimde.

Meğer nazlı bir çiçeğe, uzanmış elim.
Aldanmışım ışıldayan gözlerinde kaybolduğum zamana.
Ve!
Ayrılık, çabuk geldi.
Kader beni, mecbur etti başka birine.

8 Tem. 17
Ahmet Yüksel Şanlı er