Kader Şiiri - Mehmet Sıddık Kaya

Geçmek tükenmek bilmeyen bir zaman dilimindeyim şimdi.
Özgürlüğüm katran karası zindanlarda zincire vurulmuş,
Gözlerim açık düş kuruyorum artık.
Kör kütük sarhoş olan saatler incitiyor canımı,
Geçmiyor zaman,
Ne yana baksam hayalin çıkıyor karşıma,
Unutamıyorum ne seni ne de kar beyaz tebessümlerini,

Hani bir öğle vaktinin kızgın yakıcılığında çarpışmıştı ya bakışlarımız,
Sen kızarıp başını önüne eğip gitmiştin.
Ardından koşup merhaba demiştim sana,
Başını kaldırıp beni karşında gürünce,
Öylece dona kalmıştın, ürkmüştün…
Çekingen bir eda ile gülümsemiştin bana,
Ben gözlerinde kaybolmuş,
Saatlerce yanında kalmış ve tek bir kelime bile edememiştim.
Sonra tekrar başını alıp gitmiştin,
Arkandan öylece bakakalmıştım.
Bitmiştim tükenmiştim.
Şimdi olduğu gibi…
 
Neden ansızın aklıma düştün bu katran karası gecelerde,
Neden hala acıyor yüreğim kanıyor düşlerim,
Düşüşlerime bir yenisi daha eklendi,
Şimdi acılı, yaralı ve efkârlıyım,
Efkârım bir yanardağ, lavlarım yakıyor bedenimi…

Şimdi düşünüyorum da arkandan koşup gelseydim eğer
Dönüp bana bakar mıydın?
Gözlerinde kaybolsaydım yine güler miydin?
Tutsaydım ellerinden adına kader der miydin?

Niye aklıma gelirsin haber vermeden
Kader seni yazmamışsa bana
Bu gelgit neden…