Kader Şiiri - Rosa Justitia Kosmos

Şu kader denen şeye
Güvenip de gidemiyorum
Hatıralardan yaşayan sevdiklerime
Uzanıp ta bir gül veremiyorum.

Nereye baksam metropoldeyim
Ama gönlüme göre
Bir söz söyleyen bulamıyorum
Onca izdiham içinde
Yalnızlıktan boğuluyorum.

Ne zaman alıp asamı
Diyar diyar gezmek istesem
Bir Gara, bir durağa varsam
Bir engel tutuyor gidemiyorum.

Uzaklarda bir volkan depreşiyor
Görüyorum
Bir çığ devriliyor duyuyorum
Ama bağlanmış ayaklarım
Çıkıp karşılarına durduramıyorum.

Karşı adadan yine
Bir yer yanıyor hissediyorum
Terk etti beni kurtarıcı filikalarım
Bohai’yi geçemiyorum.

Kopmuş yuvalardan aile bağları
Piyazlamak sürülmüş piyasaya
Onun için birine doyasıya
Seni seviyorum diyemiyorum.