Kader Şiiri - Eyüp Görgülü

Güneşin altında gölgesiz büyüdük
Yüz üstü uzanırdık derenin kenarına boylu boyuna
Nefesimiz gün kokardı
çatlayan dudaklarımızda gizliydi acılar
Aynamız olmadı hiç
suya düşen silüetimizde tarardık saçlarımızı
çakıl taşlarının arıttığı suyun her yudumundaydı hayat

Yemyeşil çaylarda yürüdük koştuk
Ayaklarımızdaki çatlaklardan damlayan kanlardı izimiz
En büyük zevkimizdi kabuk tutan yaralarımızı soymak
uzun eşşekten bile

Sarı gelinlerin ağıtlarını haykırırdık iç çekerek
yemene giden gelir mi sandın derken
dağların ardından gelen bulutları yarıştırırdık
uçurtma niyetine
Hayallerimizi bağlardık rüzgarın kanadına nereye giderse
bizde oraya...

At kuyruğu soyarken ısıran dikenlerin her lokmasındaydı kader
Kader demişken neydi bilmezdik kader
iyimi kötümü isim mi şehir mi
neyimiz vara kabulümüzdü
kavramlar sözden ibaret
varlardan habersizdik
seçeneksiz yaşarken hayatı
buldukalrımızdaydı varlık
meğer yaşadıklarımızmış kader
sonradan öğrendik.