Kader Şiiri - Halil Türkoğlu

Bana sakız verme, çiğnemem
Bana sayfa ver,
Dinlermisinde demem.
Bana söz verme, gitme diye diye
Bana gönül ver,
Gitmem bir yere

Ateş gibi kökümden saçıldım bir anda
Nefes gibi ciğerden koptum, cigerim parça parça
Susuzluğu su olup akarken yaşadım
Yağmur gibi ağladım da
Dudağımda bir kuru hasret taşıdım.

Şimdi sen kapı gibi sözünle
Karşılarsın toprağımı ayağınla ama
Sürekli uçuşan kuşları düşün
Düşün gurbet onun kanadında
Yuva kuruyor görünür sana
Sen onu yuva sanma
Saman çöpünden kuruludur
Tüy gibi yumuşak salınsada gurbet.

Neylersin rüzgar başımı okşamakta
Yüzüme ise ayaz gibi vurmakta
Neylersin bir çeşme hep açık
Bir bardak hep dolmakta
Neylersin söz biter, sevda bu, buda geçer;
Adı kader,
Bitmez dersin biter
Bana yeni sayfa ver
Yazamıyorum karanlıkta...