Kader Şiiri - Ahmet Yüksel Şanlı Er

Ömrümü tükettim
Kaderimin kollarında bocalarken.
Acımadın, acımadın.. /kader sen bana..
Tükettin.. beni…
Gün geçtikçe biraz daha fazla tükettin kader../ sen beni.
Yedin bitirdin beni.. ah.. be…kader..
Kader../ ah sen beni…

Ne yaşattın..
Ne de yaşadığımdan bir şey anladım.. ah be..kader.
Ben hep..
Çalıştım çabaladım…
Dert verdin kader sen bana ve ben bir deri bir kemikle kaldım.
Ve sen var ya.. kader..
Yedin bitirdin utanmadan..
Yaşarken yaşatmadın sen beni…

Aşk dediler sevda dediler..
Sevdim ben sevdiğimden de, bir şey anlamadım.. kader.
Yordun beni ah.. be...kader yordun..
Sevdamın arkasından deli gibi koşturmaktan..
Ve sonunda beni hüsrana uğrattın yine de sen kader…
Ve sessiz sedasız beni hep ağlattın…
Kader beni…
Ve ben ağladıkça, sen bana hiç acımadın./ kader..
Kader.. neden?
Kader neden yedin bitirdin yaşarken…
Sen beni..

Kimse, bilmedi.
Kimse halin nedir bile demedi.
Ne dost bıraktın konuşacak ne halimi soracak kimse bıraktın sen..
Ah be kader…
Senin yüzünden yalnız kaldım bak..
Kader..
Yaşasam da hala bitmedi ve bitmeyecek belli çektiğim çilem…
Kader neden?
Güldürmedin yüzümü.. sen benim..
Daha henüz beni…
Kader sen öldürmedin daha amma
Süründürüyorsun kader sen, yine de beni…

08 Nisan 2012-04-08
Antalya