Kader Şiiri - Hakan Karaduman

Kader dedin her sıkıştığında kendinle beynine,

Kadermiş dedin, her sıkışana, kendine…

Ağaçlardan yapraklara su yürür,

sıçrar üzerine nem, nemlenir,

serin rüzgarlara nem verir.

Aynı suya dokunulmaz, bilirsin;

içi dışı bir olsun istersin;

İçi hep bir ileride seversin…

İçi, öyle içli, öyle içli desinler,
İç içe geçmiş hüzünler…

Hüzün, olmuşun yalanıdır oysa,

Keder, tasa

Tasa ağırmış, hem yükte hem pahada.

Kederlerden bütünlenirmiş tasa,

Korkular dikermiş kilimlerini

Tüm yüreklerde sınırsız yerler,

Hangisine isterlerse ora sererler.

Kader, tasa ve keder,

Kollarının altlarında koca koca kilimler

Sokakları gezerler.

Bağırır Ayşe teyze, “bir tüp parası n’olur! ”

Tasa tok tutar halbuki,
Ayşe teyze istemişti evdeki yetimine halbuki.

Kader bir insanlık suçuydu oysa ki,

Şavkı alınmış gölgesinde saklanılan.

Ve hüzün deseydi ki;

Kaderini, yani, ne kadar çizdin; geçtin?

Kötüsünden çizip geçmek değil özlenen, istenen;

vermişsen birine iyilik beş akçe vermen gereken,

on akçe ve aklından da

verebilmen ve geçebilmendi beklenen.

Sanılan, anılan, beklenen

çizginde güzel renkler varken, görememen

senin kaderin değilken,

atlarını sürdün en karanlık pis kokan dehlizlere;

gökyüzü bir alın ilerideyken.

İçin bir adım ileride olsun

Tasan, kederin bir adım gerinde,

Desinler ki size, her gördüklerinde

Mutlu çocuklar gülümser yüzlerinde…