Kader Şiiri - Vural Poyraz

Bir sıcak gülüşle hayat bulabilirdim oysa! ...
Bulmasaydım kendimi eğer bir hayat boşluğunda,
Slabilseydim aslında,bana bir soluk yeterdi, vermezdim bir daha
Ve bir kere gülseydim, ağlamazdım bir çocuk gibi
Ben hiç çocuk olmamıştım ki oysa...

Okyanusun ortasında savrulan, bir gemi kadar bile şanslı deilim;
O gemi, benim kadar yalnız deil ki
Mürettebatı var içinde, üstelik batana kadar yanında kalacaklar...
Bir türlü beceremedim; gece kadar karanlık, gündüz kadar aydınlık olmayı,
Bari ay gibi olayım dedim; bir görünüp bir kaybolurum hiç deilse, bir var olurum bir yok,
Ama onun kadar da şanslı deilmişim, benim onu aydınlatan gibi bir güneşim yok ki...

Buruşturulup atılmış bir kağıt bile, bir gün bir yerlerde,
Bir yabancı el olsa bile, düzelttilir okunur
Yada; ne biliyim işte, bir çöpün bile geri dönüşümü olur..
Peki bir insan neden yok sayılıp unutulur?
Değersizimidir çok, çok değersizde bir değer değilmidir, Yada söyleyin bana; kim değerlidir?
Ben değilsem, kimdir bu aşık olnupta tapılacak adam.?
Kimdir benliğini vereceği kişi,
Yada, kim sevebilir onu ben gibi?

Hayat deyip geçerim; bazende kaderdir gerçekten Yaşananlar.
Peki ya ne olucak yaşanamayanlar?
Geçtim hayat kader falan deyipte nelerini, nicelerini,
Daha ne olduğunu bile bilmeden, ismini bile koyamadan.
Sadece kendimi adadığım, anlamadan
Seni nasıl silipte kader deyip geçebilirim