Bilmezdim çocuk çağlarımda hayatın acımasız oluşunu
Bilemezdim daha henuz ondördünde iken
İnsan herseyi toz pembe görürken o çağlarda
Hayatın insafsızca yıkacağını bir gün
Yavaş yavaş ögreniyor insan
Düşe kalka...
Her düşüş içinde binlerce umudu götürsede
İnsan azimlidir o çağlarda
Hayata inat daha çok umut besler içinde
Her umudunu bir çiçek gibi narin görür hayat karşısında
Ve biliyordur artık her çiçek solmaya mahkumdur
Önemli olan solacağı günü beklemek değil
Solacağı güne kadar taptaze saklayabilmektir
Kayıt Tarihi : 17.12.2007 14:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!