Kader Şiiri - Fuat Eriçok

soner
- eski arkadaşım -
dedi ki birden durup dururken

“her şey o ilk kozmik patlamada belirlenmişti”

“yani”

- peynir kestiği bıçağı yüzüme uzatıp salladı -

“yani mani yok kader denen şey vardır ve budur o kadar”
“hiçbir şeyi değiştirmek mümkün değildir kıyamete dek”

güldüm

(çok güzel bir ilk yaz sabahıydı yalova’daki çiftlik evinde misafirdim
erkenden kalkmış kahvaltı hazırlarken tartışıyorduk
her zaman yaptığımız gibi)

gülmeme kızdı her zamanki gibi

oysa gülüşüm söylediklerine değildi vallahi
tam o anda
o kaderden değişmezlikten bahsederken pantolonumu değiştiriyordum
anlattım yine kızdı her zamanki gibi

“o da kader işte”

“heisenberg” filan diyecek oldum “belirsizlik teorisi var ya”

“boş versene ya” diye gürledi “hepsi hikâye hepsi”

(sustum huyunu biliyorum
tartışmanın sınır noktasındayız
artık devam edilmez dostumu tanıyorum)

dışarı çıktım
ot kokusu müthiş
böcekler bıcır bıcır kıyametler kopuyor
hava değişiyor yağmur gelecek galiba
sabah yürüyüşü düşüncem yattı
ben de oturup kitap okurum kader üzerine

soner’e söyleyecek bir şeyler bulmalıyım
kızarsa kızsın canım dövecek değil ya

ayrıca ister istemez kızacak
benim suçum değil
kader
değiştiremem

yağmur başladı bile
soner hâlâ söyleniyor içerde homur homur

ne ilk patlamaymış ama
yağmurun damda nasıl bir ritimle takırdayacağı da
belirlenmiş mi acaba

on yedi milyar yıl önce yazılmış
damda yağmur takırtısı partisyonları

hemen soner’e söyleyeyim bu görüşümü
mümkün olduğunca gizleyerek gülüşümü

yanında ekmek bıçağı filan yoksa elbette

(işte bu her zamanki gibi değil)

(4 ekim ’06)