Kader Şiiri - Abdulkadir İlyas

KADER

Senden ayrılmak öylesine zor oldu ki bir tanem..
Bu gün ilk günüm geçti sensiz
İnan o kadar uzun geldi ki bana
Sanki senle geçen aylara bedeldi
Ayrılık hedefim değildi ki benim!
Sadece araya yıkılmak üzere kurulan birkaç duvar
Ve hafızalara saniyelik bir teselliydi..

Öylesine acıdı ki içim bu gün;
Durup durup yelkovanın neyi beklediğini düşündüm
Geçen her saniye bir gün gibi geldi bana
Rızam rıza uğruna yola çıktım diye
Pembe yanaklarına inen nur gitmesin diye
Kara gözlerinde yeşeren umut hiç bitmesin
Ve kalbinin berraklığı lekelenmesin diye razı olmadı gülüm..

Ben senden geçmedim
Ne seni bende bitirdim
Ne bensizliği sana getirdim
Sana canımı ve ruhumu getirdim çiçeğim
Nolur beni sensizliğe mahkum etme
Gözlerim sanki asırlardır gözlerine hasret
Ellerim sanki yıllardır sıcaklığına özlemli
Ve kalbim sanki aylardır sana kavuşmaya gebe gibi

Nolur bırakma beni gülüm
İlk defa bu kadar samimi ve içten konuştum
Belki ilk kez üzerinde bir güçle sana hitap ettim
Kim bilir belki de son kez
Ne unutulmak amacım
Ne yokluğun hedefimdi
Tek bir idealim vardı o da SENDİN!

Bana her şeyi söyledin
Ama ben yine de kırılmadım sana hiç
Beni sevdiğin için söyledin onları diye
Bugün söyledin ama yarın unutacaksın diye
Gönlünün öyle demediğini biliyorum diye
Ve aç gözlerini yıldız gözlüm
Ben seni çok sevebiliyorum diye kırılmadım
Ne yokluğun yok oluş
Ne varlığın kurtuluş bana
Yalnız şunu bil ki gülüm:
Biçare gönlüm ve aklım inana bana senden yana..

Bu gece ilk gecem geçti sensiz
Güneş sanki beni karanlıkta bırakmak ister gibi
Sanki karanlığı sensizlikle yoğurmak ister gibi
Beni bırakıp kaçtı en yüksek tepelerin ardına
Biliyor musun bu gece ay da yok gök yüzünde
Karanlık karanlık ve karanlık
Tam parıldayan birkaç yıldızla umutlanırken
Koca bir bulut geldi ve kapadı hepsinin üzerini
Yavrusunu soğuktan korumak isteyen bir anne şefkatiyle
Bir tanesi açık kaldı diye sevinirken
Bir küçük bulut gelip kapadı onun da üzerini
Yoksa güneş hedefine mi ulaşacak diye ürperdi içim..

Gece öylesine karanlık ve soğuk ki:
Ya geceler hep böyle karanlıktı
Ya da sen gül yüzünle bana;
Gecelerin ne kadar karanlık olduğunu bile unutturdun
Nolurdu gülüm sen de sabır diyebilsen
Ve bana sevdiğini hissettirsen
Be değil ki sevdiğini candan sevmek
Bu değil ki hedefini en’lere çekmek
Yoksa sevmek midir sevdiğine kalleş diyebilmek..
Bana acıyasın diye değil sevesin diye sana geldim
Beni unutasın diye değil unutturmayasın diye seni sevdim
Ben sensizliği değil varlığını tattırasın diye,
Yokluğunu unutturasın
Hasretine göz yumdurasın diye
Ve yokken bile benle olası diye seni sevdim be gülüm..

Bıraktım kendimi uçsuzluğun kollarına
Karanlık belki bana amaç değildi
Belki sana araç olabilir diye sarıldım karanlığa
Gözlerimi kapadım..
Fakat! Sanki orası da ayrı bir karanlık
Uyumak istedim
Kapkaranlık rüyalarıma güneş gibi doğmanı
Kor gibi yakan sensizliği nefesinle söndürmeni istedim
Adeta ölümün soğukluğu gibi beni saran karanlığı
Sıcacık ellerinle boğmanı istedim
Biçare gönlümün;
Delicesine sana aşık olan kalbimin
Gülüşünle can bulacak cansız bedenimin
Acizane ve muhtaç ruhumun varlığınla var olmasını istedim..
Ama kapayamadım gözlerimi bir tanem
Be sefer yaşlarda bitmedi gözlerimde
Sanki çıkarken gözlerimi yakıyor
Sonra yine içime akıp yüreğimi kazıyor

Neden sen yoksun ve ben bunları yaşıyorum gülüm?
Tek amacımız ve tek gayemiz rıza idi
Neden böyle oldu çiçeğim?
Hadi söylediğin sözler yalan olsa;
Hadi bana bakıp içine çekmen yalan olsa;
Hadi gülüşünle beni uçurman yalan olsa;
Kara gözlerinden kopup yanaklarından süzülen
Ve içimi yaka yaşların yalan olamaz gülüm..

Biliyor musun, bazen umutsuzluğa kapılasım geliyor
Ne diye çırpınıyorsa gönlüm hala..
Kim bilir belki de unutulmayı sindiremiyor
Kim bilir hala kendisini seven samimi bir dost tanıyor
Kim bilir belki de sensizliğe değil yok oluşuna ağlıyor..

Hatırlıyor musun; bana “Beni sadece sen anlıyorsun..” demiştin
Benim anladığım sen sen değildin be gülüm
Yokluğunu kabullenemiyor ne ruhum ne bedenim
Hep durmadan seni istiyor sana hasret gözlerim

Ne gariptir ki sen yokken resmine bile bakamıyorum
Çok korkuyorum ve onu en güvenli yerde saklıyorum
Biliyor musun neden?
Onun da beni bırakıp gitmesinden korkuyorum
Cansız bir resim deme sakın!
Simsiyah saçların, kapkara gözlerin..
Kırmızı yanakların ve beni bitiren gülüşün…
O kocaman ve küçücük resmin içinde saklı…

Bana seni hissedemediğimi söyledin
Seni ilk sevdiğim gün kalbimi açtım
Ve en derine koydum seni
Seni yalnız kalbimin hissetmesi yetmez diye;
Seni bedenimin benimsemesi yetmez diye;
İnan bana gülüm her hücrem seni sevsin
Ve asla unutulmayasın diye koydum seni en derine
Yoksa sen mi hissedemedin beni?
Ki bir kalemde seni ve beni bitirdin!

Sen benim hiç solmayacak çiçeğimdin,
Ne oldu sana gülüm?
Daha baharın başındaydık
Nerden çıktı bu sonbahar hevesi
Yoksa çok mu tatlı geldi sana sessizliğimin sesi?
Halbuki ne suyunu eksik ettim ne de güneşini
Bir akşam evden ayrılmakla solunur mu be çiçeğim? ? ?

Allah büyüktür güzel gözlüm
Ya sana seni büyütecek yeni bir bahçıvan;
Ya da bana çiçeğime bakmakta bakilik nasip eder
Seni büyütüp kocaman yapmayı
Yemyeşil yapraklarında küçücük çiçekler açtırmayı ne kadar da çok isterdim…
Tek korkum solgun bir çiçeğin mizanda beni nara itmesi
Seni çok seviyorum yüce emanetim!
Tüm bunların üstüne söylenecek tek şey:
İster anla beni; ister unut,
İster yaşat beni; ister uyut…
Seni ve beni yaratan Rabbime hamd olsun...

Abdulkadir İlyas (2006)