Kadehsen Şiiri - Diyap Mansuroğlu

Bir kadeh asaleti gibi duruşundan olsa gerek,
Gurur ve kininin asil göstermesi güleryüzünce.
Beyazlığına isyandır bir kadeh rakının,
Esmer teninin buluşması uzak ve kaçak gecelerde.
Ne yazmış yaradan da ne günahlar işledik,
Her biri bir ötekinden,
Bizin bir benlik olduğu her kaçak an güzeldi bin bir cennetten…

Kırılmışlığına aldanmam bir kadehin.
Bir gece pususunda yalnızlarda aramışsa beni gözlerin,
Ağlar haline kin yaraşmaz,
Durgun halineyse gurur,
Sen yine arama, dur;
Nasılsa çözer zaman;
En güçlü silahlarıyla en güçlü düğümleri.
Yakar bir avuçta ya ölü ya diri düğünleri,
Çizer yüzlerimizi,
Elde bir bırakır ah’larımızı, keşkelerimizi,
Kalır bir saatin kadranında,
Saçma sapanlıklarla…

Bir kadehi sever gibi sevdim elbet derin bir bakışla,
Bir kadeh gibi tutmadım seni.
Hatırlarsın halini sımsıkı deli sarışlarda,
Kırıkları bir kadehin batar gibi,
Sanmazdım kırıkların batar bana.
Sanmazdım kırmızı akar kanım sayende,
Derdiğim güller gibi, sana hiç beklemediğin sokaklarda.

Bak, şimdi.
Bir taraf perişan ise,
Diğer taraf ne ala.
Dik duranın günahları konuşulmalı bu Araf’ta.
Gün doğudan doğmaz,
Kıyamet alameti gibi olur sensiz sabahlar.
Yine sevgin buysa,
Mağlup değilsen hayat yerine benli yüreğine,
Gelme.
Hain bir kadeh zamanla kadran olur durur karşımda,
Gelme, elbet solunca gençlik,
Anlarsın beni o hain bastonlu balkonlarda.
Anarsın çılgınca ağlamaları,
Yaşayamadığına inat yaşatmadığını,
Vermediğini elimize aşk kuşaklarını,
Ve sevmediğini tüm günahlarımızla.
Ne cennet isterim ne cehennem.
Gelme, sevme, sevgin buysa;
Kadehin içinde beyaz boğulur kalbim.
Isınırım elbet yakıp elde ne varsa,
Yavan ılığı ellerim bağrımda,
Bir acıydı der geceye mintanımı giyerim.
Sen kadehsen ben beyazı diri diri içerim.
Susup seni; sensiz seni yine de Allah gibi severim.