Kadehkar Şiiri - Dağlar Özügüç

Bir gülün tomurcuğunda kabaran
Doğum sancısıdır bu yaşamak
Birazda rüzgarın uyandırmasıdır hayata dokunarak
Hissetmek ise
Gecenin en koyu yerinden
süzülen bir ışık gibi kalbe inmesidir
Karanlığı yaran o nazlı etkileşim
Birde kadehkarın gözünden dünyaya bakıp
Sevdiğinin adını içinden fısıldamaktır
O anda dünya yumuşar pamuklaşır
Renkler daha da canlanır sıcaklaşır
Sonuçta zamanın bile aşka ayırcak
biraz insafı kalır
Ve sonunda bilinir ki:
kendine özgün bir yol bulmak,
Yüreğin ritmine adım uydurmak
Kendi gönül kıblesine yönelmektir
Rüzgar nereden eserse oraya savrulan
Bir yaprak değil aksine rüzgara yön vermektir