Kaddafi, Çadırı ve Ben (bu Şiir Yarim)

Kaddafiyle oturuyoruz bir bahar günü arap elinde
Kan lekeleri zürafayı andırıyor, kum ise yari
Sormadan edemeyeceğim senin yarin var mıdır?
Amerika’ya karşı durmak elbette ki çetindir
Ya bir kız sevip delirmek daha ne içindir.

Atla devenin kıyası olmaz; bildim, kabul.
Kırktabircilerin Libya’da yeri yokmuş artık meğer
Nasıl bakarım gözlerine şimdi ölmüş bir Kaddafi’nin
Kaddafi’nin yalnızca atla kıyası olurmuş meğer

Verdin veriştirdin arpayı gırla, halka
Ölümün ani oldu, yaşamın değil.
Bir atla kıyasın neden olmaz: çünkü öldün…
Yalnız öleceğini rüyanda elbet gördün.
Bana kıyas edebileceğim birşey söyle dedim
Emin değilim, sanki usulca Saddam dedin.
Saddam’ı boşver sen Rachel’i düşün
Onun ölümü ne arpadan oldu ne de Amerika’dan…

Doldu gözlerin; oldun ağlamaklı, soldun biraz
Çadıra konuk gelecek sanki, fazla dağıtmayalım konuyu
Lakin benim oturduğum yere politikacı oturmasın.
Sarkozy çadıra bile girmesin, Erbakan olur belki.
Putin biraz konuksever, kaşar: Berlusconi!