Kadavra Gibi... Şiiri - Neyzen

Şehvetimizi aşk sanıp
Yerçekiminden kurtarırken her gece birbirimizi,
Aşk tüm benliği ile bizden utanıyordu.

Beğendiğim o bedene istediğim ruhu biçip
Şehvet dolu bir aşk tasarlamıştım,
Şuh güzelliğini harmanlarken bedenimle…

Oysa…
Zamansızca gittin sen!
Ansızın,ardında hiç iz bırakmadan.
Ben üzüldüğünü sanmıştım.
Oysa…
Kadavra gibi gülümsüyordun giderken…

Oysa…
Şehvet üzerine aşk kurulmazmış.
Ve…
Anlayacakmışım şehvette aşk olmadığını..
Ama aşkta şehvet olabileceğini…

Ben gidişini anlayamazken,sen asgari ücretle satıyordun
Bambaşka adamlara dokunduğum o teni…

Oysa…
Zamanla anlaşılırmış,
Anlaşılmayan zamansızlık…
Üzülmemeliymişim …