Kadar Şiiri - Bahattin Tonbul

Al al olmuş yüreğim
Hiç mi Allahtan korkmadın
Beni bu kadar çaresizlik içinde
Bırakana kadar.
Nasıl da mahcup olmuş bedenim
Seni oraya taşıyana kadar.

Bir elinde sır perdesi,diğerinde
Acı dolu göz yaşı,akana kadar.
Uçup gitti aniden
Karanlıkta ki sonsuzluğa karışana kadar
Vakit geçmek bilmedi bir türlü
An an sessiz doldu dünyam,bitip tükenene kadar.

Atı verdin kendi dünyandan
Beni sevdiklerini hatta çocuklarından
Bile uzaklaşana kadar.
Tutmadın rüyalarında sancıları ta ki ölene kadar.
Artık ne deyim sana
Denecek söz dahi bırakmadın
Yakıp yıktın ateş düşürdü,sensizliğin içime
Sabahtan akşama kadar.

Ellerim dizlerim tutmaz oldu
Yokluğun ise ruhumu yordu
Arayıp kaybolana kadar.

Yağmur yağmadı,sular akmadı bir an
Göz yaşlarım kurudu
Akıp bitene kadar.

Hani çok seviyordun bizi
Hani yalnız koymayacaktın bu yorgun bedeni
Yıllar geçtikçe de tüm ümitlerim yıkıldı?
Sensizlik zor geliyor,
Çıkta gel artık aratma ne olur
Kokun kaybolana kadar.

Biliyorum farklı dünyalardayız
Ben burada sense toprak altında
Bedenin çürümeye başladı hatta bütün etlerin
Eridi,
Ama duruyor yerlerinde kemiklerin.

İşte bende koskoca alemde
Tek başıma,nasıl gezerim sensiz
Uzat ellerinide tutu vereyim
Belki tükenecek kaybolacak,bomboş duran bedenim
Düşüp kaybolana kadar
Ben bu alemde sensiz yalnız gezerim.
Sana kavuşana kadar
Bahattin Tonbul
2.11.2009