Kaçmalıyım senden! Şiiri - Manoli Aksiyotis

Evet, kaçmalıyım senden de,
Ondan da, herşeyden kaçmalı...
Bulmayın beni ne olur.
Kaderimle başbaşa kalmalı.

Bana dokundukça keder bulandı ellerine;
Arındırmaya çalıştım seni,
Ben dokundukça gözlerindeki ışık sönüyordu
Görüyordum.
Oysa temizdi aşkım yüreğimde;
Yürüdüğüm yollar sonbahardı hep
Aniden kışa dönerdi renkler,
Ağaçlar yapraklarını dökerdi;
Sen saçlarını dökerdin...
Şimdi anlıyormusun?
Ben sana hep keder verdim.
Birde umarsız kara kışlar.
Bir de hep yere bakan gözler verdim sana.
Aldığım her nefes bir sigara tütünüydü
Dumanını verdim.
Gülen gözlerin bana baktıkça,
Buğulandı.
Dokundum sana için acıdı,
dudağını ısırdın.
Ve ben tüketmekle meşguldüm bir ömrü,
Sabahıyla günün ilk ışığından
Devrik krallar kendilerini
kendisine devredene dek.
İşte böyle her an...

2

Bir yerde evet mutluluk
Senin bildiğin bir zamanlar.
Benim kandırdığım adı uğruna..
Ve kederler giydim üstüme
Bir elbise gibi hafifte geldi o zamanlar.
Kendimi yakışıklı hissediyordum birde aptalca...
Bir kafa kağıdına yazılı adım
Unutmamak için bazen bakarım.
Birde unutmadığım isimler kazılı kafamda,
Yüreğimde
Birilerinin dediği gibi alışkanlığım kadar.

Senin bana verdiğin gibi
vermek isterdim tüm güzelliklerimi
Ama içimdeki canavar kederim yiyip bitirebilirdi güzelliklerini
Canın yanar diye bağrıma basamadım seni sıkıca.
Seni sevdiğimi benden başkasıda bilemedi...
Kaderim böyleydi;
Kabullenmiştim,
Seni tanımadan önceydi;
Yılların alışkanlığı sarmıştı düşüncelerimi
Düşüncelerim sıkışıp kalmıştı.
Oysa kabullenince herşey
Kolay sinerdi benliklere hani.
Bir kabuk çatlattın farkında olmadan.
Savaşmaya güç verdin kendince kadere
Ve kedere...
Ama zehirleniyordun
Görüyordum...
Ellerimide süremiyordum
Daha çok bulaşıyordu karanlığım.
Gözlerine baktıkça
O ışığıda emiyordu karanlıklar.
Anlamıyordun...
Keder sana layık değildi.
Ve yaşamamalıydın bu kederi.
Çünkü;
Bu KADER senin değildi..........