Kaçıyorum Şiiri - Salim Kabasakal

Sensizlik;
İçimde kalan deli arkadaşım
Sende kaldı mutluluğum,telaşlı darmadağın.
Gölgeler koynunda deli dolu ve telaşlı ,
Oysa biliyordum; güne vurgun zamanlarda
Ayın parlak haliydi son durağım.
O vaitlerde deli fırtınalara yelken açan ben,
Sonbaharın deminde gizledim gökyüzünün maviliğini.
Fırtına deli, direnen yelkenler paramparça güverte darmadağın
Kayboldu gökyüzünde kayıp aşkın yalnız kalmış yıldızı.
Süzüldü maviye sızan birkaç damla gözyaşı.
Ayak uçlarımda direnen zaman inatcı ve kaçık,
Kaçıyorum ben kaçıyor, vakitsizce ulu orta,
En şiddetli dalgaları katıp yüreğime,
Geçmişin, tüm zırdeli anlarını çıkartıp beynimin derinlerinden
Kaldırım taşı gibi başıboş,
kaçıyorum işte kaçıyor,
hayallerimi vuruyorum gün görmemiş ötelere yorgun ve depresif.
Kabzası tütsüye mahkum mavzerim şafaklara ağlama vaktinde,
Korkusuz bir korsan gibi yağmalarken petekten bal alan masallar,
Vakti gelmiş gölgem güneşin karşısında kaygısız ve sefil.
Şaire sorulurmu hiç;
Kırılan kalemin ucunda boynu kırık urgan,
Kaçıyorum ben kaçıyor.
Ve,
artık seni sana terk ediyorum...