Kaçışın Öyküsü Şiiri - Onur Şenol

Yıldız dağının eteğini
süpürür şimdi
ağlayışım…
Menevişler birden
tüm çalı dipleri,
menevişler birden
gözlerimin ardı;
Gözlerimin ardında bir olamadın anne
bir olamadın
saramadın eteklerinle kirpiklerimin tuzunu…

Yandı hüznümün kızılında yıldız dağının
Avluları,
Avlularındaki sobaları,
ve çığlık çığlığa koşuştu bulutlar
bir oraya bir buraya,
Kaçışır oluverdik
korktuk biz de;
Biz yumurta kabuğu değildik anne
ne de ağaçtaki kurtçuk
korktuk…

Oysa derin bir vadiydi hayat,
Nehirler akardı boydan boya,
Fırat’ı Dicle’si Melendiz’i
Ve Göksu’su
Ve Zapsuyu
Ve Boğaziçi, nilüferi…

Anne akarsular vardı,
denizler göller vardı anne,
biz çöpten adamlar
kâğıttan gemiler yapardık anne;
Oynardık
çocuktuk
nasıl olunursa çocuk
genç
yaşlı
adam, insan
öyle olurduk
nasıl özlenirse nasıl sevilirse
ya da öğrenilirse kaybetmek
tüm damarlarında sevinci hissetmek
kavuşmak ve ölmek
öyle kavuşur, sever ve ölürdük

Bütündük;
seninle bir bütündük
yokken, görmezken seni
görmezken ellerinin yumaklığı
ellerinin nasırını
kiri, ıslağını
ve her bir özlemini ellerinin

Hep bütündük senle
hep seni çağırırdık, düşünce
içince,
sevince ve ölünce

Son anda anne
sen varken gitmek,
sen konuşurken,
nefes alırken,
duyarken eriğin diş arasında ezilişini,
hissederken acısını zevkin;
susmak, duymamak
hissetmemek
zorluyor elmacık kemiklerimizi…
Oysa son anda,
son düşte gülmek isteriz biz
otuz küsur dişimizle gülmek
on parmağımızla sarılmak sana
senin tırnaklarına
senin suretinde eşimiz dostumuz
oğlumuz kızımıza
son anda anne son düşte
gözlerindeki bizi ilk gibi görmekte
ne kadar bahtiyarız

Affettik seni anne;
kızışını,
vuruşunu,
aldatışını ve kaçışını ardına bakmadan;
bıraktığın yerdeyiz bak anne,
oturttuğun cam kenarındayız
ekmek de istemeyiz anne
su da
ata da hayal
sıcak ta soğuk ta
ardına bakarak artık ağlamayız
bak ne kadar bahtiyarız artık anne
ne kadar bahtiyarız