Kaçış Şiiri - Nizamettin Özel

Dağlar soğuktu,
Bir o kadar da yüksek.
Bir tipi tuttu,
Başımıza taş gibi iniyordu,
Biraz yürüsek.

Geceleri yol alıp,
Gündüzleri saklanıyorduk.
Şehirdeki çaresizlere bakıp,
Köle oluşlarına üzülerek,
Topluca ağlıyorduk.

Belki de kaçmak,
Bize yakışmıyordu böyle.
Ama kadınlar gibi ağlamak,
İşte o öldürüyordu.
Ya özgür kalacaktık, ya köle;
İyi mi yaptık, kötü mü,
Gerisini sen söyle...