Kaçış Şiiri - İlkay Coşkun

Kaçış

öleceğimizi bilip yolculuklara çıkardık erkenden
eskiyen yüzlerin can çekişlerini izlerdik kuytularda
derin derin aksımıza sarılırdık aynalardaki haliyle
kendinden sfenksli bedenlerde saklardık maskeleri
nemrutları dahi doğurandık biz, mahşeri kalabalıkta

kanayan ağırlığı vardı sırtımızda yaraların
her iki yana yaslı sözcükler kadar yayvandık aslında
güneşin sarısı gibi yakıcıydı sıralı hüzünlerimiz
öleceğiz koşturmacası ve hesaplaşması eşliğinde
acılarımızın çekülünde kocaman ayrılıktık

saklı duyguların gizemiyle sarmaş dolaş olup
kudretli yanımızın yangınlarında sendelerdik
dışarıda aradığımız gölgeydi oysa bilinen
öleceğimizi düşünüp düşündüğümüzle yaşardık
curcuna halimiz ana baba günü cehennemi andıran

öleceğiz deyip, ayna gerisi bir hayalin esiriydik
doğumla bölünen insanlık izdüşümünde kalan neyse
sözlerde gizlediğimiz akıl oyunlarını da bilirdik
sunulan bergüzar kadrajında bir hayattı bizimkisi
talihe koşan çocuklarıydık işte cenneti bağışlanan

zaman akıyor mahşere, budur gerçeği bilinsin
sil baştan yangın yeri bütün defterlerdeki ayrıntı
ruhun kaçışı an/sızın bedenin ölümsüzlüğünde izi
kendine haz verip öykündüğümüzden beri
bir mezar yerini allayıp pullayıp bahçelediğimiz

ölümlerde boğulup cinnet halini yaşarız düzenin
başkaldıran ruhlarımızın sukutunu da biliriz
sürgün izleriyle mühürlenen dizlerimiz var
nefesin sık alınıp verilmesi bundandır belki de
ölümü sürekli tadıp da ölümsüzlüğü aradığımız gibi

İlkay Coşkun
20.12.2019