Kaçış Şiiri - Didem Atav

Yağmurdan kaçma telaşı başlamadan kalkmalı
Yetişmeli son trene
Trene inen merdivenlerde bir kadın
Yağmurdan kaçma telaşından
uzak
Yavaşça,ağırlığını her bir basamağa hissettirerek iniyor.
Az sonra bu kenti bırakacak olmanın sakinliği mi ?
Bilgili ,arif sömürülmekten kaçıyor.Rahatlığı bundan...

Bir de ,
son yağmur giysilerinde kalsın diye mi ?

merdivenlerden sağnaklar sel olmuş akıyor ,son trene uğurlarken onu ...

Soylu takımının ,ayak takımıyla hiç buluşmadığı bu kent , son kirini temizleyerek yolculuyor.

Bunalımı sıkıntısı yaşayanlara mirası kalsın .O "yeni insan"lara kavuşuyor.
Yine de öyle için için durgun ,sabahın ilk ışıklarını görsün istiyor.
Bir şehir palyoçosu el sallıyor .Ağlamaklı boyalı yüzünün altında kahkaları sıralı...
Palyoçonun işi bitince efendi yularını takıyor.
O bu durumda da mutlu
Sakin kadın egemenlerin ülkesinden kaçıyor.
Yenilmemiş tükenmemiş desek biraz yalan olur, memluk yapamamışlar en azından...
Son yağmuru bu şehrin onu ıslatan .Son izi kalsın istiyor.
Havada karabulut ,
gönderdiği damlalar çırpına dursun denizde
Onu
kimse durduramaz bu saatte

Efkâr yok
Son fırtınası dağıttı onu
İki yumrukla galip çıktı
Bir iki de kendi kalbinde dikiş izi ,
Merhemi sesinde heves
O hevesle uçuyor.

Eğreti dikilmişti entarisi zaten
Son yağmurda oturacak üstüne
En ehil terzisi şu son kara bulut
Ona bile göz kırpıyor.
Gülümsüyor.

-Sakin

-Bilgili

-Arîf