Rafta asılı özlemler çokluğundan,
Sürgülerini çekiyorum kalp kapakçıklarımın.
Böylece, gömmüş oluyorum, sesimi sessizliğe.
Sonunda, bu sabah anladım!
Ruhunun atlasından kurtulmam için,
Bakmamam gerek pencerene.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
