Rafta asılı özlemler çokluğundan,
Sürgülerini çekiyorum kalp kapakçıklarımın.
Böylece, gömmüş oluyorum, sesimi sessizliğe.
Sonunda, bu sabah anladım!
Ruhunun atlasından kurtulmam için,
Bakmamam gerek pencerene.
Kayıt Tarihi : 22.1.2015 03:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)