Kaçıp Gidecegim Buralardan

Köyümden ayrıldığım günden beri
Unutulmuş,
Bir köşeye atılmış,
Sıkıştırılmış gibi hissediyorum kendimi.
Üç ilçe,
Dört semt değiştirdim
Bazen bir çekyat köşesinde
Bazen bir kanepede
Hep unutulmuş buldum kendimi.
Koca İstanbul rahat ettiremiyor beni,
Hasretlik bu,
Sürekli en zayıf yerimden vuruyor,
Sıkıyor canımı.
Oysa bazen,
Boğaz var daha ne istiyorsun deyip
Kandırmaya çalışıyorum özlem dolu kalbimi,
Lakin bir türlü beceremedim,
Şu lanet kandırma işini.
Rol yapamıyorum işte neysem oyum,
Evet öyleyim,
Fişek, deli dolu bir yürek var bende.
Köyümden ayrıldığımdan beri

Yalnızlığı seviyorum,
Kimseyle paylaşmak istemiyorum
Çaresizliğimi.
Şair ‘’Yalnızlık paylaşılırsa yalnızlık olmaz. ‘’ demiş
Paylaşsam ne olacak ki diyorum,
Ne değişecek?
Ben köy çocuğuyum arkadaş,
Kırlara, meralara, ovalara,
Kör olasıca ormanlara kandım,
Bu güzelliklere bilerek aldandım,
Uzatmayalım işte ben köyüme aitim.
Bazen ne boğaz, ne martılar ve simit
Zapt edemeyecek bu yorgun hasret,
Özlem dolu kalbimi,
Çekip gideceğim buralardan
Hiç arkama bakmadan,
Nefesim bitene kadar koşarak,
Çocukluğuma geri döneceğim,
Ve en sevdiğim yere kavuşunca,
Önce,
Bir çay demleyin,
Kaldığımız yerden yeniden başlıyoruz
Özlediğim hayata diyeceğim.
Sonra da oturup köyümün bir ağaç gölgesine
Hasret kaldığımız günlere
Gülüp gülüp kendimden geçeceğim,
Kaldığımız yerden,
Ufuklara mutluluklara, hasretlere,

Kaybolana kadar akıp gideceğim.
İşte o zaman yalnızlığım seni yendim diyeceğim.
Belki o zaman,
Ey yalnızlık sana elveda diyeceğim.

Not: Balkanlarda Kalan Çocukluğum kitabımdan alıntıdır.