Kaçıncı tövbedir bu? ! Şiiri - Arif Arslan

Kaçıncı tövbedir bu, kaçıncı yalvarışın,
Kaç defa geri geldin, bu kaçıncı kaçışın?
Kapısının önünde dolaşıyorsun yine;
Ne istiyorsun hâlâ, bu kaçıncı varışın...?

Ne hakkın kaldı artık, ne yüzün kaldı senin,
Bu kaçıncı söz veriş ve bu kaçıncı yemin?
Kırdığın yumurtalar kırkı çoktan geçtiler;
Utanmıyorsan bile, usanmak bilmez misin?

Ne iraden devrede, ne aklın, ne idrakin...
Ne vicdan yol gösterir, ne de hükmeder kalbin!
Sana kalsa iş kolay, ama her şey ortada;
Hep ondan dem vursan da imandan yok nasibin!

Sen bir dilencisin ki, hem arsız, hem hayasız,
İstediğin bin kere verilse de faydasız...!
“Bu defa son” diyerek, yalvarıp yakardın hep;
Yine her defasında bozdun onu pervasız!

Yeter artık; bu defa son olsun, nedamet et;
Gönül kıblene yönel, Onu içinde hisset!
Yüce Rabbin katında affedilmez bir şey yok;
Yeter ki huzuruna temiz duygularla git.

O kapıdan hiç kimse döndürülmez eli boş,
Onun inayeti çok, rahmeti engin ve hoş.
Herkese ulûfeler dağıttığı bir anda;
Sen de nasibini al; Onun huzuruna koş!

Regaipte, Beratta varamadınsa şayet,
Yetişebildin ise, Ramazana rağbet et.
Ondan da gafil isen, yazıklar olsun sana;
Bari bin ay yerine Kadrine sığınıp git...!

Git, ne zaman, ne şekil fırsat bulabilirsen,
Yeter ki huzurunda ispat-ı vücut et sen.
O görür yaptığını ve yazar hesabına;
O ne kadar yücedir, ne büyüktür bir bilsen...!