Kaçıncı Kayboluşum Bu? Şiiri - Orhan Demir

Kaçıncı kayboluşum bu,bu kaçıncı kaçışım
Ruhumdan,kendimden,herkesten...
Kaçıncı haykırışım bu,bu kaçıncı sızlanışım
Gönlümün kıyısında,çırpınarak titreyen,o ten...

Hüznün kıyısı bugün hırpalanıyor,
fotoğraf çekilen insanlardan..
şak şak! flashlar patlıyor,
aklım kapılmış rüzgarına durulmuyor..

Uzaklara dalmış giderken,
'abi al'diye bir mendil uzanıyor,
körpecik bedenden,gülümsüyor,
herkesten saf herkesten içten...

yüzündeki tatlı tebessümle,söyle çocuk,
Neler gördün derinliğinde izlerimin?
bak bi,çevremdeki herkes donuk,
bir sen hayatın tadı,bir sen kendinden emin...

bir sevdayı gönlümde taşırken,
ağarken,ama ben mutluyken,
farkına vardın aslında çocuk,
yaşadıklarımı,o boynu bükük halimden...

sonra bir kadın geliyor,
beni ıssızlığımdan sürüklercesine hayata..
yardım istiyor bebeğine,bebek kucakta!
var aslında,biyerlere girip çalışacak imkanı,
cesareti varmı? o kısma dokunmalı...

anlamsız sahte yüzlerle dolu heryer...
çığlık çığlığa bir martı alıyor kanatlarına,
götürüyor beni,bulunduğum yerden çok uzaklara...
usulca kendimden kayboluşumu izletiyor bana...

herşeyin anlamsız geldiği bu günde,
patavatsız bir karanlık çöküyor,
Galatadan Kız Kulesine...
Gönlümün gül kurusu çürüyor gözlerimde,
devriliyor hayatım,sen adlı kadehe..

27.06.2010