Kaçıncı Hüzün Baharı Bu Yüreğimi Dürtükl ...

Yaprakları topluyorum,
sarı, sarı yaprakları.
Hangi daldan arkalarına bakmadan düşen,
sararmış yaprakları topluyorum.
Üstlerine basmak istemeden,
sonbaharın savurduğu rüzgarlarla,
dağılan, saçılan, kara koyu toprağı örten,
sarılar arasındaki umutlarımı toplar gibi.

Hüzün getiriyor sonbahar ve sararmış yapraklar,
bir köşe başında, aniden ayaklarımın altında kalan,
acındıran bir sesle, ezilen yaprakları,
herkesten önce sonbaharın hüznünü yaşayanları topluyorum.
Kaçıncı sonbahar bu yüreğimin ezilişi,
kaçıncı yıl bu gidişin,
kaçıncı takvim bu duvara astığım,
kaçıncı hüzün baharı bu yüreğimi dürtükleyen?

Kaçıncı sonbahar bu hüzün şarkıları mırıldandığım,
titreyen dalların çıplak gölgesine düşen,
bir köşesi kurumuş yaprakların arasına,
kaçıncı gün bu, bir mezar taşına gül bırakışım?
Kaç sonbahar kaldı, yaprak toplayabileceğim,
kaç kişi kaldı, onu sana benzetebileceğim?
Ve de gün kaldı, sana kızabileceğim,
boş ver, ne bıraktın ki geride?

Belki yaşıyorsun bir başka kentin bir kenarında,
acımasızca basıyorsundur yapraklara,
bir kitabın sayfalarında sen anlatılıyorsundur,
bense inatla çiziyorum, cümlelerin altlarını.
Seni anlattıkları,
veya sana söyleyemediklerim için çiziyorumdur, kitapların satırlarını.
Aptallık bu biliyorum,
sana kızdığımdan da çok, kendime kızdığım içindir belki.

İzmir--Çandarlı