Kaçıncı Çırpınışta Yok Oldum

Yok oldum. İnsanlar görmüyor geziniyorum aralarında…
Bir şeyler söylüyorum cevaplar, başka menzilden gelen sesler
Ben yok oldum onlarsa saklanıyor içlerinde var kafesler
Ne mekân ne zaman ne can umurumda değil aralarında
Kalbimde bilmedikleri sevgi, duvar olmuş yaralarında
Ben diri onlar çırpınıyor…

Dalgaların haykıran dili,
Sese ruh veren aynı pili…
İnatlaşıp yaşarken seyri
Acımı kat kat artırıyor
Ben diri onlar çırpınıyor

Perdeler renkten renge giriyor gözler kapkara görmüyor
Her perde sırrını tek tek söylüyor, gözyaşlarıyla yunmuş
Perde ki Hak dostum olmuş ondan yansıyan kâfiri örmüyor
Ezberlenmiş her nakaratında gölgeler aynıdır-simsiyah
Ben diri onlar çırpınıyor…

Yüzeyde ak sanılan akış
Kıskanç eli içten sarıyor
Altındaki balçık duruluğu allak bullak edip soluyor
Alışkanlıklar yaşanmışlıklar çelişkiler savruluyor
Uyanmalıdır çırpındıkça
Çökmesi gereken çamurdur!
Acısı beneklenmiş tende
Ki, çirkinlik saklansa ele verir kendini iri benleri,
Sönsün yalnızlığın ateşi!
Ben diri onlar çırpınıyor…

Tuna ki, Osman Paşa’dan beri kimleri eğmedi ki böyle
Fırat aktıkça kimleri içine almadı ki koynuna
Amazon dedikleriyse sadece insansız bir akış oldu
Aktılar ama hep sonunda:
Onlar aktıkça ters düz olurlar içindeki şeytana kanan
Dünyayı sevip de gözlerinde büyüttükçe küçülür iman
Bulamaz nereye sıçrasa tek güvendiği insan-saf liman
Ben diri onlar çırpınıyor
Aksa da aynı damardan kan…

Ölmek tenden çıkmak değil ki
Öğüt olsun etkiye tepki!
Duyarsa dost derken sesini
Dokunması umuttur belki
Lakin dünya dedikçe talan etse de yok edilmeyecek mi?
Kıyametini bilen biri
Düşünse ya, nasıl ölmez ki?
Ben diri onlar çırpınıyor
Kul oldum yok oldum sebebi…