Kaçamıyorum Şiiri - Kaan Uzun

Kaçamıyorum iki duvar arasından
Sığamıyorum meydanlara
Bu kalabalık korkutuyor beni
Yalnız kalsak bir göz odada
Perde, masa, yatak, parfüm kutusu
Miskin bir nöbetçi eri gibi
Gözlemekte bizi
Kaçamıyorum yüzerek
Kollarımla boğuyorum kendimi
Aslında kulaçlarım kadar dünya
Bi açabilsem kollarımı
Dans edebilsem bi dalgalarla
Kaçamıyorum kalbine
Aklındaki ıhlamur ağacına
Salıncak kurup
Üç yüz altmış derece dönüyorum
Yavaş salla beni korkuyorum
Ayaklarım toprak özledi
Hadi düşür beni toprağına
Filizlenip bir kökten çıkan
İki karanfil olalım.