Sensizlik çığ gibi çökerken üzerime.
Elini tutabilmenin özlemiyle.
Ya da bakabilmenin gözlerine,
uyanık saatlerimde.
Tutuşmuşluğumuzu atamadan üzerimizden,gecenin ilerleyen saatlerinde.
Yaşamak isterken seni doyasıya.
Korku dolu ama hoşlandığım ürpermekten.
O kısacık da olsa....
Çalmaktan usanmadığım,utanmadığım,
mutluluk tabloları geliyor aklıma.
Yalnızlığın usandırmışlığına meydan okumadan,
geçip gitmekse hayattan,
sensizlik....
Kop gel yaşadığın şehirden.
Ben sensizliğe alışamadım.
Kayıt Tarihi : 6.5.2008 23:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!