Kaç Yaş Şiiri - Garip Çoban

Unutmamalı ensemizde bile gözü olanı.
Gönlünde dua olanı kavuşturmazmı ağzımı açmasamda.
Oysa ben yenmeliyim, o acıkmış nefsi.
Kavuşturdu bizi körolası korku, bölüşmek güzel.
Unutmamalı, yaşam h/aram, g/öz haram.
Ben inzivayı seviyorum, yalnızlığı değil.

Nasıl vereceğini bilendir O.
Yeni yeni lokmaları eritiyor içinde şems vakti.
Üzerime çullandı bir ben yenmeliyim.
B/aşka seçeneğim kalmadı şimdi.
Savaşmaktan öyle ağzımı açamadım.
Ben ona duada yar demekten.
Hiç vakit bulamadım mıhlandım kaldım aşka.
Ben inzivayı seviyorum, yalnızlığı değil.

Karanlık ini çekildi suç yine duvardaki gölgelerde.
Masum çocuğu dölyatağından çalan körolası korku.
Onun yanında olan zalimin zulmüyle.
Başak tanesinde gizlenmesinden herhalde.
İnsanlığımızın dünyanın kabuğunun altındaki kabirlerde.
Ölümsüzotunun kokusunu andırır teni.
Ben inzivayı seviyorum, yalnızlığı değil.

Yine kurtulacağız cezadan, alnımıza y/ar için secde nasip olduysa.
Ölü nerde olursa olsun insan gibi İnsansa, ölü değildir hiçbir zaman.
Nemden hayli ağırlaşmış güneşin gözleri.
Kışın dağbaşındaki sisi gibi yoğun.
Cansıkıcılığıyla her yere sinmiş yalnızlığın.
Ben inzivayı seviyorum, yalnızlığı değil.

Eğer dua edebiliyorsan, nasıl vereceğini bilendir o sevgi.
Ve ey yar gökten düşen damlalar b/akıyorum.
Yine hiçbirinde değilsin.
Olacaklar da geçecek işte.
Olanlar oldu bir kere.
Ah efendim fakir hazretin müptelası velakin buldurmadı kendini.
Ben inzivayı seviyorum, yalnızlığı değil.

Bir sürü harf ayırt edip kelime kurmalı.
Kendi gölgesinden uzaklaşan, gölgesi olmayan cümleler çıkmalı.
Hiç ürkmeden, diz çökmeden.
Bunca yolu boşuna aşmaktan yorulmadan.
Bir önceki yıl yola çıktıkları yere geldiklerinde.
Kim geri dönebilmemek için hangi yöne gittin.
Ben inzivayı seviyorum, yalnızlığı değil.

Hiç kimsenin z/amanı olmayan zaman olmak istedin mi hiç.
Ey gönül, kaç yıl oldu, düşündeki buz bir türlü eriyememekte.
Sense bensizsin.
Ve işte
Ben hep dualarla başucundayım.
Bir ışık şimdi kendi gizli karanlığıyla beslenmeye başlıyor.
Ben inzivayı seviyorum, yalnızlığı değil.

Usul usul ağlayan kahır yüklü ağır bir yetim bir çocuk gibiyim.
Eğri sokaklar arasında şimşir ağacından yapılan bir kaşığın ören yeridir insan.
G/öz alıcı koca koca evler.
Donuk örtü yüzünde renk renk.
Dinmeyi bilmeyen ağrıları var.
Ben inzivayı seviyorum, yalnızlığı değil.

Çok kere de yaşama yeniden başlayanların işidir aşk.
Gözü doyurmaz olmuş özlem sineleri.
Ölüm kalım dünyası bu,
Gördüm yaşadım ben yoklara gömülüni.
Başımdan geçti batan güneşle yaşıyor içimizde.
Ben inzivayı seviyorum, yalnızlığı değil.

Vücudunu lime lime etsen bile.
Dinmeyen acılar sıcak ter içinde.
Bir k/ad’ın v/ar’dı, insanlığı yürekten.
Bir insan!..
Sevgide, sadakatte, duyguda, iyilikte.
Gördüm yaşadım ben, içine kapamıştı kendini dünyadan.
Ben inzivayı seviyorum, yalnızlığı değil.
(Y.ed - Engin Demirci)