Kaç Mevsim Sevdim Seni

Kimsesizliğe adanmış geceler, gökyüzünde firar eden yıldızlar gibiydi gözlerin,
Gözlerime kaydığında, ışıltılı mavi renkler sıçrardı ellerime.
Solmayan gülüşlerime...

Avuçlarıma dikilen sen gülüm ! Parmaklarım bir güneş gibi gülerdi, bir bulut gibi ağlardı köklerine, dört mevsim, üç yüz altmış beş gün takviminde.

Bir sen geçtin başımdan, yüreğimde sevdikçe seni.
Kaç baharda papatya, kaç kışta nergis, kardelen biterdi bedenimde.

Sıcaklığına alışan toprak, buz gibi ellerine isyan eder, eritirdi seni göğüslerinde yeşerecek mutluluğun tohumlarına.
Kalbim kan akardı, gözlerin sel olurdu, ellerimle mutsuzluluğu biçtiğimde...