İnsanın iç dünyasından kopup gelen,
yüreğinde patlayan bir fırtına, tufan,
kaç kişi vardır ki unutmak istediğimiz,
kaç kişi var ki, unutabildiğimiz?
Her unutmak için çırpındığımız o anda,
koskoca bir yanardağ olmadı mı 'O' isim?
ve sen unutmak istediğim,
son isim değil misin?
Her saniye hatırlamak için and içtiğim sen,
her saniye ölmek istediğim sen,
bütün geçmişimi bağlayan sen;
şimdi unutmak için, unutulmayı göze aldığım, 'sen'...
Kaç asır önce yaşadın,
kaç yüzyıldır içimde duran sen,
ve kaç saniyedir düşünmediğim sen,
şimdi, en çok unutmak istediğim sen...
Başka neyim var ki unutmak istediğim?
En son ismim kaldı ki;
varsın onu da al,
isimsiz bir unutkan olayım...
Ne fark eder?
13-10-2007 (İzmir-Çandarlı)
Mustafa Yılmaz 4
Kayıt Tarihi : 16.2.2008 12:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Parlak güneşli bir gün sonrası, Çandarlı'nın ılık, ılık esen akşam rüzğarında insan en çok ne düşüne bilir ki? Geçmişinden bir kesit, geleceğin özlemleri ve yitirdikleri.... insanın en önemli ve değişmez değeri ismi değil midir? Nerede feda edilebilir ki, mümkün mü? Ancak; Ölümümüz söz konusu olsa bile, yitilmeyi göze aldığımız sevdiklerimiz, vaz geçilmezlerimiz, bir de, aşklarımız, vardır... İsimsiz bir unutkan olmak, yaşamın bir kesiti değil mi? İzmir Çandarlı, bunları yaşayacağımız huşu içinde bir belde...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!