Gelecek, ne büyük bir kelime. İnsanın bütün geçmişine sırtını döndürüyor. Ne ufuklar beliriyor insanın gözünde. Ne hayırlı evlatlar. Nice dev hayaller. Dünyayı yeniden boyama. Şekil verme. Daha neler neler…..
Bir kelime bu kadar muhteşem bir güç iken, nedir bu kelimenin algılanmazlığı. Fark edilmezliği neden bu kadar fazla? Bu kelimeye olan duyarsızlık, bazen hayret edilecek düzeye ulaşıyor. Hiç şüphesiz akla gelen şey “neden? ” sorusu oluyor. Neden insanlar “geleceğimiz” dedikleri çocukların geleceklerini karartmada bu denli umursamazlar?
Her dönemde farklı yöntemler izlense de, yine de kasıtlı olarak bu yapılmaktadır. Ne uğruna? Yarattıklarına tapma uğruna mı? Değer mi? “Diğer ülkelerde bu tür yayınlar var” deme yavanlığı kabul edilebilinir bir söylem olabilir mi? Neden çocukların düşlerine kurşun sıkılmasına izin veriliyor.
Dünlerde, vadilerdeki kurtlarla vurdular o berrak düşleri. Bugünlerde odalardaki tüm sağırlıklarıyla vuruyorlar. Aslında, ipe dizilecek bu dizilerdeki her silah görseli, kişiliği şekillenmekte olan, bireyin mavi düşüne sıkılan silahtan başkası değildir. Bu bireylerin artık metris bölmelerinde kuracakları gri düşlere giden yolun da başlangıcıdır. Üzgünüm..
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
