Kaç Kere Vazgeçtim Senden

Gecenin sessizliği, düşüncelerimin ağırlığını daha da belirgin hale getiriyordu. Pencereden içeri süzülen ay ışığı, odanın karanlığını yumuşatırken, ben yine seninle ilgili düşüncelere dalmıştım. Kaç kere vazgeçtim senden, sayısını hatırlamıyorum artık. Her seferinde aynı döngü: umut, bekleyiş, hayal kırıklığı ve sonunda vazgeçiş...

Vazgeçmek, aslında en zor kabullenmem gereken gerçek oldu. Kalbim hep bir umutla atarken, zihnim realist yaklaşmak için çabalıyordu. Ama biliyordum, her şey gibi sevgin de bir gün tükenecekti. İşte o anlarda, kendimi kandırmaktan vazgeçip senden de vazgeçmem gerektiğini anladım.

Hatıralarımız zihnimde yankılanıyor, her güzel anı, her tatlı söz kalbimde bir iz bırakmış. Ama zamanla anladım ki, her iz aynı zamanda bir yara olmuş. Her yara, bir vazgeçişin işaretiymiş. Belki de bu yüzden kaç kere vazgeçtiğimi sayamıyorum, çünkü her bir vazgeçiş bir öncekinden daha çok acıttı.

Ve işte yine buradayım, gecenin bir yarısında, ay ışığının altında, senden vazgeçmenin hüznüyle dolu. Belki bir gün, kalbim bu vazgeçişlerle baş etmeyi öğrenecek. Ama o güne kadar, ben her gece, her an yeniden senden vazgeçeceğim.