Kaç kere bozdun sen tövbeni

İnandım dilinden her çıkana
Tuttuğun eli bırakmayacağına
Kalbinin kalbimle attığına
Kaç kere bozdun sen tövbeni

Yeminler ettin şahit Rabbim
İnanmak istedi her defasında sevgim
Sen değil ben kendimden verdim
Kaç kere bozdun sen tövbeni

Dik durdum başımı eğdirmedim
Ellere kendimi güldürmedim
Bu dünyaya bunları da mı görmeye geldim
Kaç kere bozdun sen tövbeni

Dur dedim bazen tatlı, bazen sert
Gittiğin yol namert, değil mert
Gelecek bunlardan cümleye dert
Kaç kere bozdun sen tövbeni

Gün geldi uykusuz bekledim geceyi
Dilimde tüy bitti söyledim her heceyi
Günlerce ağladım unuttum gülmeyi
Kaç kere bozdun sen tövbeni

Sonunda kalmadı kendime saygım
Kimseler etmedi feryadıma yardım
Çektiğim çileyi günahıma saydım
Kaç kere bozdun sen tövbeni

Değişmezse bu huy kötüdür sonu
Sallanmasın kıyamam dar ağacında boynu
Verilen mücadele de buydu konu
Kaç kere bozdun sen tövbeni

Kendi elleriyle yapılana denilir mi geldik göze
Kulaklar sağır,dil lal olunca bakılır mı o yüze
Gel de inan bundan sonra verilen söze
Kaç kere bozdun sen tövbeni

Ne gelir elden olacağı bu kadar
Kaderi kul değil Rahman yazar
Gem vurulmaz ise nefistir bu azar
Ne olur du bozmasaydın sen tövbeni

Oysa huzurlu bir hayattı tek hayalim
Olsaydı bahçeli minicik bir evim
Bahçesinde öten bülbülüm,gülüm, çiçeğim
Her defasında bozmasaydın sen tövbeni