Kabustan kabusa Şiiri - Yorumlar

Çocukken ben de çok kabus görürdüm en çok da yalnız kalmaktan korkardım. Hep aklımda aynı düşünce: Ya bir gün yapayalnız kalırsam ve bu kabuslarla baş başa kalmak zorunda olursam? Önce annem gitti, sonra dağıldık. Yıllar geçti önce kabuslarıma alıştım, sonra yalnızlığıma..Şimdi dönüp bakınca görüyorum ki kırk dört yıldır hep yalnızmışım, ne gecelerin karanlığı ne de içimdeki sessizlik beni ürkütüyor. Ürküten tek şey artık bir şey hissedememek. Çünkü acıya, yalnızlığa, kabusa alışınca insanın içi yavaş yavaş uyuşuyor. Gün geliyor, ne iyi şeyler mutlu ediyor, ne kötü şeyler yaralayabiliyor.. O zaman da en büyük korku, kocaman bir boşluğun içinde, hiçbir şey hissetmeden yaşamak oluyor. Yalnızlığın soğuk yüzünü tanıdıkça, kabuslar bile dost gibi görünüyor insana..