Kabustaki Azrail Şiiri - Ender Günçelik

Biliyorum bu bir rüya...
Biliyorum işte kandırmayın beni
Tutmayın kollarımdan, çekmeyin geri
Fırlayıp uyanayım, uyandırın ne olursunuz beni.
Belki uykuların en ağırı
Rüyaların en kötüsü
Ama uyanacağım biliyorum.
Sanırım hava çarptı biraz.
Uzun zaman oldu da şehrin pisliğini bırakıp
Tüm sevdiklerimle böyle temiz havalı bir yerlere gitmeyeli

Hele bir uyanayım anlatacağım enişte sana
Rüyamda doktorların sana koyduğu kanser teşhisini
Hatta ertesi gün gözlerini yumup, bize veda edişini.
Eminim güleceksin bana
Duyuyorum hatta, o tok sesinle
'Evlat biz eski toprağız, sizi bile gömeriz' deyişini
Hem olur mu? Benim koca eniştem
Ne idüğü belirsiz bir kansere
Verir mi bedenini?
Neyse bir uyanayım beraber güleceğiz bu rüyaya.
Eminim, eminim ben. bu sadece bir rüya!

Bir uyansam, bir bıraksa şu kabus illeti peşimi
Bir görebilsem bu kabusun içinde
Yitirdiğim on iki yaşındaki ebişimi
Sarılsam şöyle sıkı sıkıya
Koklasam o safi saf tenini
Hatta dolsa gözlerimiz
Ağlasak, daha o ne olduğunu bilmeden
Şu kabus bir bitsede kavuşsak yeniden
Yeniden biz olsak, gülüp eğlensek
Bu kabusu hiç görmemiş gibi.

Eminim şimdi hepiniz başıma toplanmış
Gülüyorsunuzdur,
Ama uyanamıyorum ne yapayım
Baya vakit geçti biliyorum ama
Hiç biriniz uyandırmıyorsunuz ki beni.
Eniştem başımda fısıldıyor duyuyorum
' Kış uykusuna yattı mübarek,
Ne uykusuymuş bu böyle gündüz vakti'
Ebişimde gülüyor oradan dişlek dişlek
Duyuyorum ama uyanamıyorum işte
Artık uyansamda, bu kabus biran önce bitse.

Sevgili Enişteme ve Ebişime Allahtan rahmet diliyorum. Mekanınız cennet olsun.